Αγέννητη γη

Μες στο δωμάτιο της ψυχής μου
χρόνια τώρα κατοικεί
μια λευκή κούνια

Στο ταβάνι που κοιτά
κρέμασα ήλιους κι αστέρια
κι έναν αθάνατο ουρανό
να μη φοβάται όταν θα σβήνουν τα φώτα

Της αλλάζω τον χρόνο τακτικά
για να μη μάθει ποτέ πως ο πόνος
τη φθείρει
και με τα χέρια μου
χαϊδεύω απαλά το παγωμένο 
κενό της

Κι εκείνη ως αντάλλαγμα
μου υπόσχεται πάντα πως θα είναι εκεί
για να ελπίζω πως κάποτε πάνω στο στρώμα της

θα φυτρώσει το γέλιο σου.

«Αγέννητη γη»