Η κρίση του AIDS τη δεκαετία του 1980 διέκοψε αιφνίδια την ιστορική ουτοπία και τις γιορτές της σεξουαλικής απελευθέρωσης, και εγκατέστησε έναν φαινομενικά μόνιμο ορίζοντα μελαγχολίας και θρήνου που άρθηκε, σχεδόν οριστικά, με τις φαρμακευτικές εξελίξεις στα μέσα της δεκαετίας του 1990, αποτρέποντας συχνά την πολιτισμική ταύτιση με αυτούς που χάθηκαν. Αυτή η συναισθηματική στροφή προκάλεσε συχνά την επιθυμία για λήθη, που δεν εντοπίζεται μόνο στις παραστα-σιακές πρακτικές του undoing και του unbecoming (να ξεγίνουμε από το παρελθόν και να βάλουμε στην άκρη το HIV/AIDS), αλλά και στην απομείωση του ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος για το HIV/AIDS στις ανθρωπιστικές σπουδές. Θέλοντας να προτείνει μια αισθητική αποτίμηση του HIV/AIDS στην Ελλάδα, το βιβλίο επιχειρεί να αναλύσει τις αισθητικές, τις πολιτικές και τις ιδεολογίες της τέχνης του HIV/AIDS στην Ελλάδα (από τη δύσκολη δεκαετία του 1980 μέχρι σήμερα) με έμφαση στις παραστατικές τέχνες. Ταυτόχρονα, η απουσία μιας καταγραμμένης κοινωνικής και πολιτισμικής ιστορίας του HIV/AIDS στην Ελλάδα καθιστά σχεδόν υποχρεωτική την έστω και περιγραμματική περιγραφή των κοινωνικών, πολιτισμικών και υποπολιτισμικών συμφραζομένων που κατέστησαν την τέχνη του HIV/AIDS ένα, αφανές ακόμη, αγωνιστικό επίτευγμα υψηλής αισθητικής και ιδεολογικής κλίμακας.
