Η αυστριακή συγγραφέας, καλλιτέχνης και ακτιβίστρια Ελφρίντε Γέλινεκ (1946) ήταν ευρέως γνωστή στο γερμανόφωνο κοινό πολύ πριν κερδίσει το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2004. Μετά τον Τόμας Μπέρνχαρντ, η Γέλινεκ συνεχίζει την μακρά αλυσίδα της παράδοσης των ανθρώπων της τέχνης και του πνεύματος στην Αυστρία οι οποίοι, αμφισβητώντας ανοιχτά το ιστορικό παρελθόν της χώρας τους, εκφράζουν μία αμφίσημη σχέση με την πατρίδα τους. Κύριος στόχος της προεκλογικής εκστρατείας του ακροδεξιού FPÖ, χαρακτηριζόμενη από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης ως «Nestbeschmutzerin» («αυτή που λερώνει τη φωλιά της») και «άτεκνη κομμουνίστρια», απαγορεύει το ανέβασμα όλων των έργων της από τα θέατρα της Αυστρίας και μοιράζει τον χρόνο της μεταξύ Βιέννης και Μονάχου μέχρι τη θριαμβευτική επάνοδό της με το Νόμπελ και την καθιέρωσή της ως ένα από τα σημαντικότερα ονόματα της ευρωπαϊκής διανόησης. Το παρόν σύγγραμμα αποτελεί την πρώτη απόπειρα στη χώρα μας ανάδειξης του πολυπρισματικού χαρακτήρα του πολιτικού θεάτρου της Γέλινεκ μέσα από το πρίσμα του φεμινιστικού λόγου, ενώ εκκινεί από την πεποίθηση πως τα θεατρικά της έργα μπορούν να διαβαστούν ως επανεγγραφή της αυστριακής ιστορίας, αλλά και ως απόδειξη της άμεσης αλληλεπίδρασης της ιστορίας με το μεταπολεμικό παρόν της χώρας. Η Κυριακή Δεμίρη, αντλώντας το υλικό της έρευνάς της από αρχεία, προσωπικές συνεντεύξεις στενών συνεργατών της και τα θέατρα στα οποία γράφει πλέον κατά παραγγελία τα έργα της, μελετά τέσσερα από τα σημαντικότερα θεατρικά της έργα, αναδεικνύοντας ζητήματα δραματουργίας, αισθητικής και πολιτικής.
To ωραιότατο αυτό βιβλίο, γραμμένο το 1893 από τον νεαρό δημοσιογράφο Γεράσιμο Βώκο και δημοσιευμένο σε συνέχειες στην «Ακρόπολη», θα επανακυκλοφορήσει από τον Σεπτέμβριο του 2023, σε φιλολ. επιμ. του αείμνηστου Παν. Μουλλά.Αθήνα 1893. Τρικούπης: «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Εγκαίνια της Διώρυγας της Κορίνθου. Πελατειακό κράτος. Πολιτικός Δικομματισμός. Εσωτερικός και εξωτερικός κρατικός δανεισμός. Μίζες δημοσίων έργων. Προωθούμενη δημοσιογραφία. Το ιδιωτικό άμεσα συνδεδεμένο με τον δημόσιο βίο. Κάποιες από τις τυπικότερες και διαρκέστερες συμπεριφορές της νεοελληνικής κοινωνίας. Ένας ζωντανός πίνακας εποχής που ενεργοποιεί ένα παρελθόν ασφαλώς μακρινό, αλλά τόσο γνώριμο.
Όσο ο θεωρητικός φυσικός Rayman προσπαθεί να διατυπώσει μια νέα Τελική Θεωρία που θα ενοποιεί τις φυσικές δυνάμεις, ο Οδηγός με τη Συνοδηγό του κατευθύνονται εκτός ελέγχου στο δικό τους no man's land.
Το νέο έργο του Γιάννη Μαυριτσάκη εισβάλλει στη μηχανή του σύμπαντος και στον μικρόκοσμο των ατομικών επιδιώξεων, ενώνει τη μεγάλης κλίμακας φιλοδοξία για την ανακάλυψη μιας Θεωρίας των Πάντων με τη μικρής κλίμακας ανάγκη για επιβράβευση, αποδοχή, προνόμια, εξουσία.
Αυτός ο μάταιος αγώνας περιγραφής του κόσμου εκτυλίσσεται στον απόηχο της άριας αριθμός είκοσι από τον Μεσσία του Χέντελ.
«Όλοι, ακόμη και οι πιο ανέμπνευστοι, ελπίζουν σε κάτι άλλο εκτός από δηλώσεις υποταγής. Προσδοκούν μια έκπληξη, κάτι που θα ταράξει την ομαλότητα της αβροφροσύνης, κάτι που θα τους δώσει την ευκαιρία να σχολιάσουν, να θυμώσουν ή να γελάσουν, ακόμη και να εξεγερθούν».
«Τι κάνει κάποιος μέσα στη νύχτα ανάμεσα στα δέντρα αν δεν έχει σκοπό να πάει κάπου; Ίσως να περιμένει κάποιον. Εκείνος δεν έμοιαζε ούτε να περιμένει· το σώμα του δεν είχε τη στάση της αναμονής. Ήταν ξερό, άδειο».
«Όχι μόνο δεν είχα ενθουσιασμό για τίποτα, αλλά και θεωρούσα την εκδήλωση κάθε ενθουσιασμού ως ένδειξη ακραίας αμάθειας, όσο μεγαλύτερος ο ενθουσιασμός τόσο πιο ακραία και εξευτελιστική η αμάθεια.»
