«Η παγίδα» δεν είναι ένας τίτλος ή ένα διήγημα αυτής της συλλογής. Είναι μια συνηθισμένη κατάσταση του βίου που μπορεί να οριστεί σαν η αλληλουχία, μικρών και μεγάλων, χρονικών περιοχών αιχμαλωσίας. Καλύτερα: συστατικό του βίου είναι τα χρονικά στρατόπεδα των παγιδεύσεων. Ποιος όμως είναι ο παγιδοθέτης; Είναι το τυχαίο, είναι η ελεύθερη βούληση, είναι τα σκοτεινά κλωστήρια που δουλεύουν νυχθημερόν εντός μας, είναι αυτό που ονομάζουμε «ατομικό πεπρωμένο»; Πολλοί αισθάνονται άνετα στην παγίδα τους, άλλοι όμως δυσφορούν κι άλλοι, είτε με πονηριά είτε με κρότο, δραπετεύουν. Αν συναντήσετε έναν τέτοιο, φρέσκο, δραπέτη στον δρόμο, δείξτε του ανυπόκριτη χαρά. Κι ας ξέρετε καλά και οι δυο σας ότι μόλις χθες έκοψε την κορδέλα μιας καινούριας παγίδας.
Μικρές γλυκόπικρες ιστορίες σε μια συλλογή διηγημάτων όπου η μνήμη προβάλλεται με έντονα χρώματα στο παρόν. Ιστορίες αυτόνομες που χαρακτηρίζονται από λεπτοφυές χιούμορ και έχουν διάθεση πολιτικής σάτιρας. Διηγήματα για τον έρωτα, τη φιλία, την παρέα, τη συναναστροφή, την ενηλικίωση, την περιπλάνηση. Ο Φίλιππος Παπαδημητρίου γράφει για τις ψυχικές και κοινωνικές μεταπτώσεις των περισσότερων μεταπολεμικών γενεών.
