Υπό έκδοση

Με τη νουβέλα του Η κυρία Μπέρτα Γκάρλαν, που μεταφράζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά, ο Άρτουρ Σνίτσλερ, ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς των αρχών του 20ού αιώνα, καταθέτει μια βαθιά και λεπτολόγο ψυχολογική σπουδή της γυναικείας συνείδησης, καταγγέλλοντας συνάμα την κοινωνική ανισότητα ως προς τις ελευθερίες των δύο φύλων. Με φόντο την Αυστρία της εποχής του, αφηγείται δυο αποφασιστικές εβδομάδες από τη ζωή της ηρωίδας του, εφαρμόζοντας μοντερνιστικές τεχνικές, όπως ο ελεύθερος πλάγιος λόγος και ο εσωτερικός μονόλογος. Η κυρία Μπέρτα Γκάρλαν, η αυστριακή Μαντάμ Μποβαρύ, όπως έχει συχνά χαρακτηριστεί, φέρει τη σφραγίδα της αφηγηματικής δεινότητας του συγγραφέα της που, με αφορμή την ιστορία της, ξετυλίγει μπροστά μας μια ολόκληρη εποχή.

Μετάφραση Φωτεινή Νάσσου

Η αυστριακή συγγραφέας, καλλιτέχνης και ακτιβίστρια Ελφρίντε Γέλινεκ (1946) ήταν ευρέως γνωστή στο γερμανόφωνο κοινό πολύ πριν κερδίσει το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2004. Μετά τον Τόμας Μπέρνχαρντ, η Γέλινεκ συνεχίζει την μακρά αλυσίδα της παράδοσης των ανθρώπων της τέχνης και του πνεύματος στην Αυστρία οι οποίοι, αμφισβητώντας ανοιχτά το ιστορικό παρελθόν της χώρας τους, εκφράζουν μία αμφίσημη σχέση με την πατρίδα τους. Κύριος στόχος της προεκλογικής εκστρατείας του ακροδεξιού FPÖ, χαρακτηριζόμενη από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης ως «Nestbeschmutzerin» («αυτή που λερώνει τη φωλιά της») και «άτεκνη κομμουνίστρια», απαγορεύει το ανέβασμα όλων των έργων της από τα θέατρα της Αυστρίας και μοιράζει τον χρόνο της μεταξύ Βιέννης και Μονάχου μέχρι τη θριαμβευτική επάνοδό της με το Νόμπελ και την καθιέρωσή της ως ένα από τα σημαντικότερα ονόματα της ευρωπαϊκής διανόησης. Το παρόν σύγγραμμα αποτελεί την πρώτη απόπειρα στη χώρα μας ανάδειξης του πολυπρισματικού χαρακτήρα του πολιτικού θεάτρου της Γέλινεκ μέσα από το πρίσμα του φεμινιστικού λόγου, ενώ εκκινεί από την πεποίθηση πως τα θεατρικά της έργα μπορούν να διαβαστούν ως επανεγγραφή της αυστριακής ιστορίας, αλλά και ως απόδειξη της άμεσης αλληλεπίδρασης της ιστορίας με το μεταπολεμικό παρόν της χώρας. Η Κυριακή Δεμίρη, αντλώντας το υλικό της έρευνάς της από αρχεία, προσωπικές συνεντεύξεις στενών συνεργατών της και τα θέατρα στα οποία γράφει πλέον κατά παραγγελία τα έργα της, μελετά τέσσερα από τα σημαντικότερα θεατρικά της έργα, αναδεικνύοντας ζητήματα δραματουργίας, αισθητικής και πολιτικής.

Με τη χρήση της τεχνικής του θεάτρου εν θεάτρω, στον Αλέξανδρο (Η μοναξιά του Βασιλιά) εγκιβωτίζεται η προς (ανα)παράσταση συνωμοσία κατά της ζωής του αρχιστράτηγου των Ελλήνων και Βασιλιά των Μακεδόνων Αλέξανδρου Γ΄ στη Δραγγιανή, τον Οκτώβριο του 330π.Χ. […] O Γιάννης Αγησιλάου δεν παρουσιάζει μια ιστορία κλεισμένη στον εαυτό της, αλλά διευρύνει την έρευνά του πάνω στις αντιδράσεις και τις συμπεριφορές του ανθρώπινου στοιχείου με θέματα όπως η υποταγή, η προδοσία, η επιβολή, η ματαιοδοξία, οι διαπροσωπικές αυτοκαταστροφικές σχέσεις, καθιστώντας τη σημερινή, άμεση και άκρως θεατρική. Χρίστος Γεωργίου Θεατρολόγος

Α Κρατικό Βραβείο Συγγραφής Θεατρικού Έργου 2020   Ένας υιός που ζει με την κούκλα του. Ένας άλλος υιός που ζει με τη μάνα του. Το βλέμμα του τυφλού πατέρα. Ο ιός της πανδημίας που έρχεται με θανατικό ερωτισμό να πυρώσει τα ήθη, τα έθιμα και το διπλότυπο μιας γυναίκας, που θα επαληθεύει τη ρευστότητα που τους συγκροτεί. Οι ιοί δεν εξελίσσονται κατ’ ανάγκην στις ηπιότερες μορφές τους. Χρειάζεται να σωθούμε. Ο δρόμος δεν είναι απαραίτητα κοινός.   Τους πήρα τηλέφωνο. Τους είπα τι νιώθω∙ μου είπαν να περιμένω. Η κατάστασή μου αξιολογείται ως κρίσιμη και απειλητική. Μου προτείνουν να μπω. Είναι πρότυπο λειτουργίας, αντιμετώπισης, νοσηλείας. Τι επιλογές έχω; ρώτησα.  Δεν έχετε επιλογές, απάντησε ένα στόμα. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι οι συνθήκες θα ήταν τόσο καλές. Ήταν ιδανικές. Σχεδόν ψεύτικες. Πού είστε; Πού βρίσκεστε; Δεν είχα ιδέα. Πού είστε - πώς λέγεστε; Τι βλέμμα κι αυτό

Ένα κεντρικό μυθιστορηματικό πρόσωπο αφηγείται και στοχάζεται πάνω σε θραύσματα μνήμης, γεγονότα και καταστάσεις του παρελθόντος μέσα από τον διπλό διαθλαστικό φακό της φαντασίας και της επιθυμίας. Πόσα απ’ αυτά που αφηγείται έγιναν και πώς και πού και σε τι αποσκοπεί η ανάπλασή τους στον παρόντα τόπο και χρόνο; Αγκυροβόλι της  αφηγήτριας φαινομενικά το τοπίο της Βόρειας Ελλάδας, θαμπά κάπου μεταξύ της δεκαετίας του ’50 και του ’60, αλλά το νοητικό τοπίο μετατοπίζεται, «ετεροτοπίζεται» καθώς η αφηγήτρια μιλά μέσα από τη διευρυμένη της πολιτισμικά και χρονικά εμπειρία μιας ολόκληρης ζωής.   Πότε τρυφερά και λυρικά και πότε σκωπτικά και δηκτικά, η ηρωίδα αναμοχλεύει πρόσωπα και πράγματα, αναστοχάζεται σχέσεις και συναισθήματα, προσπαθώντας με την αφήγηση να επουλώσει τραύματα, να κλείσει λογαριασμούς, να αναψηλαφίσει τις τοιχογραφίες της ζωής της  και να επιβάλει μια νέα σκηνοθετική συνθήκη για τα «πεπραγμένα» -πραγματικά και μη- με κοφτερή κι ανήσυχη ματιά, με διάθεση συχνά παιγνιώδη και χιουμοριστική, ακόμη και αυτοσαρκαστική.