Παναγιώτης Καλυβίτης

Α Κρατικό Βραβείο Συγγραφής Θεατρικού Έργου 2020   Ένας υιός που ζει με την κούκλα του. Ένας άλλος υιός που ζει με τη μάνα του. Το βλέμμα του τυφλού πατέρα. Ο ιός της πανδημίας που έρχεται με θανατικό ερωτισμό να πυρώσει τα ήθη, τα έθιμα και το διπλότυπο μιας γυναίκας, που θα επαληθεύει τη ρευστότητα που τους συγκροτεί. Οι ιοί δεν εξελίσσονται κατ’ ανάγκην στις ηπιότερες μορφές τους. Χρειάζεται να σωθούμε. Ο δρόμος δεν είναι απαραίτητα κοινός.   Τους πήρα τηλέφωνο. Τους είπα τι νιώθω∙ μου είπαν να περιμένω. Η κατάστασή μου αξιολογείται ως κρίσιμη και απειλητική. Μου προτείνουν να μπω. Είναι πρότυπο λειτουργίας, αντιμετώπισης, νοσηλείας. Τι επιλογές έχω; ρώτησα.  Δεν έχετε επιλογές, απάντησε ένα στόμα. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι οι συνθήκες θα ήταν τόσο καλές. Ήταν ιδανικές. Σχεδόν ψεύτικες. Πού είστε; Πού βρίσκεστε; Δεν είχα ιδέα. Πού είστε - πώς λέγεστε; Τι βλέμμα κι αυτό