Τρία επιτελεστικά κείμενα του Μανώλη Τσίπου που εγγράφονται στον χώρο του ελληνικού μετανεωτερικού θεάτρου, γραμμένα μέσα στη δύσκολη -για την ελληνική σύγχρονη ιστορία- επταετία 2008-2015 (και αναθεωρημένα για αυτή την έκδοση του 2025). Κείμενα γραμμένα σε υβριδική γλώσσα -που επιχειρεί να δομήσει μια ζωντανή συνομιλία ανάμεσα στη θεατρική πρόζα και την ποίηση-, μιλούν για άτομα, πόλεις, σώματα και αξιώματα σε καθεστώς απόλυτης κρίσης. Ο πόθος αυτών των -σε μετάβαση- οντοτήτων είναι να δημιουργήσουν κάτι αληθινά νέο στο εδώ και το τώρα. Αυτός ο δρόμος περνά μέσα από την καταστροφή του παλαιού: η σύγχρονη Μήδεια, SabineX., αναζητά μια νέα κατανόηση της μητρότητας και της αυθυπαρξίας της πρωτίστως ως γυναίκα (Sabine X.), ο νέος Πάπας αναδύεται μέσα από τα μπενγιαμινικά συντρίμμια του παρελθόντος, τα οποία ακόμη μας παραδίδουν έναν ψίθυρο από τον Κήπο της Εδέμ (Habemus Papam, Walter), η πόλη της Αθήνας θρηνεί τον νεκρό έφηβο και επαναστατεί εξυμνώντας το νέο της σώμα που εμφανίζεται ερμαφρόδιτο να αναγγέλλει τον πολυπόθητο νέο Ευαγγελισμό (Νεκρή φύση. Προς δόξα της πόλης).
